ده سالی هست که فعالیت های هسته ای ایران بر سر زبان ها افتاده و تبدیل به مهمترین و بحث برانگیزترین مساله در روابط بین المللی ایران گردیده و بسیاری از فعالیتهای ایران در عرصه های داخلی و بین المللی را تحت الشعاع قرار می دهد. کشورهای غربی که طرف ایران در همه بحثهای هسته ای ایران در این سالها بوده اند معتقدن فعالیت اتمی ایران باید در حد اقل ممکن باشد و اکتفا به همین حد اقل هم با پشت سرگذاشتن سماجت ایران و خاصه دولت احمدی نژاد مبنی بر عدم امکان تعلیق این فعالیتها حاصل گردیده است. اما به راستی حق با کیست؟ ایران می تواند به فعالیت هسته ای خود ادامه دهد یا غرب به راحتی می تواند سد راه ایران شود؟
فعالیت هسته ایران در زمان خاتمی
با عمومی شدن فعالیت ایران برای غنی سازی محدود اورانیوم در سال 82 شاخک های کشورهای غربی انگار بحث جدیدی برای تحت فشار قرار دادن ایران یافتند و پرونده ایران در این خصوص تشکیل و بازرسی های آزانس که تا آن زمان نیز وجود داشت تشدید شد. این امر تا بدان جا پیش رفت که آزانس بین المللی انرژی اتمی از ایران خواست تا برای جلب کامل اعتماد آزانس و بالتبع برخی اعضای آزانس روند غنی سازی اورانیوم که در آن مقطع زیر 3 درصد بود بطور کامل متوقف شده و تاسیسات اتمی ایران مهر و موم شود و البته این درخواست با همراهی دولت سید محمد خاتمی که دوست داشت حتی المقدور با غرب روابط دوستانه ای برقرار کند مواجه شد. این امر علیرغم اینکه برخلاف نظر رهبری بود عملی گردید اما هرچه مذاکرات دولت بیشتر پیش می رفت کمتر نتیجه می گرفت. تا جائی که با انتخاب محمود احمدی نژاد به ریاست جمهوری ایران در ابتدای تابستان 84 و نظر مخالف وی بر ادامه روند مذاکرات موجود با آزانس در سطح آن دوران، نظر رهبری مبنی بر رضایت نسبت بدین امر شفاف بیان شد و معظم له حتی تاکید نمودند فک پلمپ تاسیسات اتمی باید در زمان همان رئیس جمهوری انجام شود که زیر بار این امر رفته و در آخرین روزهای ریاست جمهوری خاتمی نیز چنین گردید.
فعالیت هسته ای ایران در زمان احمدی نژاد
احمدی نژاد همزمان با آغاز ریاست جمهوری اش بر حق ایران در داشتن فناوری هسته ای تاکید و ضمن فک پلمپ تاسیسات اتمی ایران و خاصه نطنز که محل غنی سازی اورانیوم بود از غرب دعوت به مذاکره نمود و درهای تاسیسات اتمی ایران را بر روی بازرسان آزانس باز اعلام نمود اما غرب که نمی خواست زیر بار گسترش فناوری اتمی شود سعی نمود تا با طرح روزافزون ادعاهائی نظیر تلاش ایران برای ساخت تسلیحات اتمی و.. ایران را تحت فشار قرار داده و از پیشرفت در این زمینه بازدارد.
با دستیابی تدریجی ایران به غنی سازی مطلوب اورانیوم برای استفاده در نیروگاه اتمی بوشهر و مصارف پزشکی و کشاورزی و... غرب که گوئی فهمیده در برابر پیشرفت ایران در این عرصه نمی تواند ممانعتی به عمل آورد چند سالی است با تشکیل گروه موسوم به 1+5 از ایران دعوت نموده تا مسائل اتمی را در مذاکرات با این گروه حل و فصل نماید.
اما در این خصوص چند سوال جدی مطرح است:
1- طبق اساسنامه آزانس بین المللی همه اعضا حق دارند در چارچوب قوانین ازانس به فعالیت اتمی صلح آمیز بپردازند. آزانس طی این سالها هیچ سند و مدرک متقنی دال بر تخلف ایران از قوانین آزانس ارائه ننموده، پس چرا باید برای ادامه فعالیتی که صلح آمیز است با گروهی خارج از آزانس بین المللی مذاکره کنیم؟ من هیچ ضرورتی نمی بینم که اگر کشورم در مسیری درست و در چارچوب قانون عمل می کند، بخواهد خود را ملزم به هماهنگ شدن با کشورهای غربی نماید.
2- معاهده ای موسوم به NPT پس از تشکیل آزانس به تصویب برخی اعضا رسید و از سایرین نیز خواسته شد که به آن بپیوندند. این معاهده پیمان منع گسترش تسلیحات اتمی خوانده می شود. ایران نیز بدین معاهده پیوست. اما هیچ جا بطور جدی مشاهده نشد که نه ایران و نه کشورهای دیگری نظیر ژاپن که قربانی تسلیحات اتمی بوده است نسبت به عنوان این معاهده که عمدا با مسامحه قدرت های غربی تنظیم شده اعتراض کنند. زیرا این معاهده به هیچ وجه اشاره ای به تسلیحات اتمی موجود در سرزمین های اشغالی، آمریکا و... نمی کند و فقط از اعضای ملحق شده بدان می خواهد که تسلیحات اتمی تولید و انباشت ننمایند.
دولت موقت مهندس بازرگان برای بار اول لایحه‌ی آب و برق مجانی را تصویب کرد
و وعده‌ی آنرا هم به مردم داد و امام خمینی چند روز بعد، این وعده‌ی دولت
موقت را تصحیح و تکمیل کردند.
سی و سه سال
است که دشمنان امام و انقلاب، با وارونه سازی یک خبر و تحریف ماجرا، مدعی
هستند که امام خمینی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به مردم ایران قول داده
است که آب و برق مجانی می شود. دروغگویان حتی مدعی هستند که امام بزرگوار
ما، در بدو ورود به وطن یعنی در دوازدهم بهمن سال ۵۷ این وعده را به مردم
داده است!اما رجوع به اصل سخنان امام در بهشت زهرا نشان می دهد که
اصلا و ابدا چنین وعده ای در سخنرانی امام خمینی وجود ندارد و در حقیقت این
مساله مربوط است به سخنرانی ایشان در ۱۲ اسفند سال ۵۷ و در مدرسه فیضیه.
انتخابات دیگری با همه حواشی و گفت و گو ها و بعضا تخریب های نامزدها علیه دیگر به پایان رسید و نمی دانم چرا تخریب در این سالها جزئی از تبلیغات انتخاباتی شده؟ یعنی انتخابات در ایران که همگی خود را ملتزم به اسلام می دانیم، نباید با فلان کشور اروپائی که نامزدهای حاضر در آن خود را مقید به هیچ دینی نمی دانند، نباید تفاوت داشته باشد؟
اصلا نتیجه این تخریب ها علیه دیگر به جز تلاش برای اثبات خود چیست؟ مگر هدف از شرکت در انتخابات اثبات خود است؟
ادامه مطلب ...در 12 اسفندماه سال 90 شاهد برگزاری نهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی در سراسر کشور بودیم. انتخاباتی که به گواه آمار و به روایت دوست و دشمن، با استقبال گسترده مردم روبرو شد و حد نصاب شرکت در انتخابات مجلس در نظام جمهوری اسلامی ایران را تا مرز 64 درصد بالا برد. فراموش نکنیم که این میزان از مشارکت عمومی تا پیش از انتخابات دور دهم ریاست جمهوری در سال 1388 منحصرا در انتخابات های ادوار مختلف ریاست جمهوری مشاهده می گردید.
ادعای پوچ و واهی سران ابوظبی در شرایطی مطرح می‌شود که اسناد متعددی بر حاکمیت تاریخی ایرانیان بر جزیره ابوموسی و همچنین دو جزیره تنب کوچک و بزرگ وجود دارد که بعید است سران امارات چیزی از این اسناد ندانند.
وزیر امور خارجه شیخ‌نشین امارات عربی متحده که در دهه 1970 میلادی و با وساطت دولت بریتانیا در آن هنگام که قصد خروج نیروهای خود از خلیج فارس را داشت، تاسیس گردید، در سخنانی گستاخانه، سفر رئیس‌جمهوری اسلامی ایران به جزیره ابوموسی را ناقض "حق حاکمیت امارات" دانسته است. این ادعای پوچ و واهی در شرایطی مطرح می‌شود که اسناد متعددی بر حاکمیت تاریخی ایرانیان بر جزیره ابوموسی و همچنین دو جزیره تنب کوچک و بزرگ وجود دارد که بعید است سران شیخ‌نشین محقر مزبور چیزی از این اسناد ندانند.
ادامه مطلب ...