من چیکاره بیدم؟

یک سال و نیمی هست که وبلاگمو راه انداختم و قبلش هم هیچ کجائی سابقه وبلاگ نویس نداشتم. اما در این راه با مسائل مختلفی روبرو شدم کهلازم دیدم مطالبی را با خوانندگانم در میان بگذارم.

اول اینکه همانطور که از اول قرار گذاشته بودم، عمده مطالب وبلاگم را خودم می نویسم و در این میان صرفا نظراتم را بیان می کنم و نیازی نمی بینم خودم را وامدار شخص و گروهی بدانم جز آنچه که بدان اعتقاد داشته و دارم و با مروری بر کل آثار وبلاگم به راحتی می توانید بدان دست یابید. 

کمک. کمک. در گردآب بیکاری گرفتاریم

بیکاری یکی از حرف های اصلی جوانان در طول سالهای اخیر بوده و از هر 10 جوان که بخواهید تا دو دغدغه اصلی زندگی شان را در زمان فعلی بیان کنند بی شک اشتغال یکی از دو دغدغه 9 تا از آن ها است.

اگر بخواهیم مرور کنیم که اصلا چه شد که امروز بیکاری اینقدر بیداد می کنه می شود چند دلیل اصلی را برشمرد:

1- در سال های نخست انقلاب و به ویژه نیمه نخست دهه شصت رشد جمعیت به یکباره سیر صعودی تندی به خود گرفت بدون اینکه مسئولان برای این جمعیت فکری کنند. نتیجه آن شد که این گروه در زمان تحصیل مدارس سه شیفته را تجربه کردند و در زمان کنکور سد بلند کنکور را دیدند که مثلا در سال 1381 از 1.600.000 هزار داوطلب تنها 200 تا 300 هزار نفر قبول می شدند. نه مثل الان که صندلی های دانشگاه خالی بماند. 

پزشک و پزشکی

امروز اول شهریور است و چند سالی است این روز را به یاد ابو علی سینا حکیم و دانشمند بزرگ ایرانی، روز پزشک نامیده اند. هرچند که پزشکی تنها یکی از ابعاد شخصیتی این دانشمند بزرگ بوده و وی را باید یکی از دانشکندان بلندمرتبه در فلسفه اسلامی و نیز نجوم دانست و از شاعری وی نیز نباید گذشت.

پزشکی در این دوران به اندازه زمان فعلی تخصصی و شاخه شاخه نبود و هر بیماری فارغ از نوع بیماری خود به طبیب و حکیم شهر خود مراجعه می نمود. پزشک آن عصر البته خود را هیچ گاه فارغ التحصیل نمی دانست که مدرکی را بگیرد و دیگر دور و بر علم آموزی را خط بکشد و همیشه خود را در معرض کسب علم قرار می داد.