نرم نرمک میرسد اینک بهار

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک

شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار
خوش به حال چشمه ‌ها و دشتها
 

شعری زیبا از مشفق کاشانی

مردم دیده به هر سو نگرانند هنوز
چشم در راه تو صاحب ‌نظرانند هنوز
لاله‌ها، شعله‌کش از سینه داغند به دشت
در غمت، همدم آتش جگرانند هنوز

از سراپرده غیبت، خبری باز فرست

که خبریافتگان، بی‌خبرانند هنوز
رهروان، در سفر بادیه حیران تواند
با تو آن عهد که بستند، برآنند هنوز
ذره‌ها در طلب طلعت رویت با مهر
هم‌عنان تاخته چون نوسفرانند هنوز
طاقت از دست شد ای مردمک دیده! دمی

پرده بگشای که مردم نگرانند هنوز

مشفق کاشانی

عشق محمد بس است و آل محمد

ماه فروماند از جمال محمد

سرو نباشد به اعتدال محمد

قدر فلک را کمال و منزلتی نیست

در نظر قدر با کمال محمد

وعدهٔ دیدار هر کسی به قیامت

لیلهٔ اسری شب وصال محمد

آدم و نوح و خلیل و موسی و عیسی

آمده مجموع در ظلال محمد

رمضانی دگر از راه رسید

رمضانی دگر از راه رسید.

ساعتی چند گذشته است از آن

ماه زیبای خدا

ماه مهمانی حق

ماه قرآن، ماه ذکر و ماه نور.

علی ای همای رحمت

به مناسبت فرارسیدن میلاد باسعادت حضرت علی علیه السلام، بی مناسبت ندیدم که قطعه شعر "علی ای همای رحمت" سرودۀ محمدتقی بهجت تبریزی متخلص به شهریار را برایتان نقل کنم.

عیدتان مبارک.

نوروز در زبان و ادب پارسی

شعرای پارسی گو از دیرباز به سرودن اشعاری پیرامون نوروز پرداخته اند که در این مطلب به گوشۀ کوچکی از آنها خواهیم پرداخت:

سعدی

برآمد باد صبح و بوی نوروز

برآمد باد صبح و بوی نوروز

به کام دوستان و بخت پیروز

مبارک بادت این سال و همه سال

همایون بادت این روز و همه روز

چو آتش در درخت افکند گلنار

دگر منقل منه آتش میفروز

چو نرگس چشم بخت از خواب برخاست

حسدگو دشمنان را دیده بردوز

بهاری خرمست ای گل کجایی

که بینی بلبلان را ناله و سوز

جهان بی ما بسی بودست و باشد

برادر جز نکونامی میندوز

نکویی کن که دولت بینی از بخت

مبر فرمان بدگوی بدآموز

منه دل بر سرای عمر سعدی

که بر گنبد نخواهد ماند این گوز

دریغا عیش اگر مرگش نبودی

دریغ آهو اگر بگذاشتی یوز

هوا دلپذیر شد، گل از خاک بردمید

هوا دلپذیر شد، گل از خاک بردمید

پرستو به بازگشت زد نغمه امید

به جوش آمد از خون درون رگ گیاه

بهار خجسته‌فال خرامان رسد ز راه

به خویشان، به دوستان، به یاران آشنا

به مردان تیزخشم که پیکار می‌کنند

به آنان که با قلم تباهی دهر را

به چشم جهانیان پدیدار می‌کنند

بهاران خجسته باد،

بهاران خجسته باد