محرّم که می آید انگار در دلهای ما آتش عشق به اباعبدالله زبانه می کشد و زبانه می کشد و دلهایمان داغتر و داغتر می شود. گوئی که انگار غمی بر ما وارد شده که در همین لحظه و برای نزدیکترین کسان ما است و انگار نه انگار که حدود 14 قرن از این حماسه می گذرد و این هیچ نیست الا حب الحسین.
محرم که می آید همه و همه را در عزای سیدالشهدا می بینی. پیر و جوان، زن و مرد، خرد و کلان. با همه جور دین و تفکر و آئینی هستند از شیعه دوازده امامی گرفته تا اهل تسنن و ارامنه و... . عزادارانش از همه گروه های سیاسی هستند. در این ماه هرکه در سال هم کمتر فرصت مسجد رفتن یا شرکت در مجالس مذهبی را دارد خود را به گونه ای به جلسه ای می رساند تا دستش از این سفره خالی نماند و این هیچ نیست مگر حب الحسین
چه نذرها و خرج ها و هزینه هائی که فقط برای احیای عزای اباعبدالله شاهدش هستیم و انگار نه انگار که همه این هزینه ها را افرادی متقبل می شوند که در طول سال از مشکلات اقتصادی و کسادی کسب و کار و لنگی مخارج زندگی سخن می گویند و این هیچ نیست جز حب الحسین
حب الحسینتان مقبول
التماس دعا
سلام
روز شمار ماه محرم
نینوا ( و کربلا)... پنج شنبه دوم محرم الحرام سال 61 هجری قمری
نینوا جایی است که حرّ دستور یافت حضرت را در بیابانی بی آب و علف و بی دژ و قلعه فرود آورد. امام(ع) برای اقامت در محل مناسبتری، به حرکت خود ادامه داد تا به سرزمینی رسید. اسم آنجا را سئوال فرمود؛ تا نام کربلا را در جواب شنید، گریست و فرمود:« پیاده شوید، اینجا محل ریختن خون ما و محل قبور ماست. و همین جا قبور ما زیارت خواهد شد، و جدّم رسول خدا چنین وعده داد.» سپس اصحاب امام(ع) پیاده شدند و بار و اثاثیه را فرود آوردند. سپاه حرّ نیز در ناحیه ی دیگری در مقابل امام اردو زدند.
حضرت(ع) اهل بیت خود را جمع کرده، نظری بر آنها افکند و گریست. سپس فرمود:« خدایا! ما را از حرم جدّمان راندند، و بنی امیه در حقّ ما ستم روا داشتند. خدایا! حق ما را از ستمگران بستان و بر دشمنان پیروز گردان«.
عبیدالله بن زیاد نامه ای بدین مضمون برای حضرت نوشت: خبر ورود تو به کربلا رسید. من از جانب یزید بن معاویه مأمورم سر بر بالین ننهم تا تو را بکشم و یا به حکم من و حکم یزید بن معاویه باز ایی! والسلام. امام(ع) فرمود: این نامه را جوابی نیست! زیرا بر عبیدالله عذاب الهی لازم و ثابت است.
امام حسین(ع) چون نامه ی ابن زیاد را خواند، فرمود:
رستگار نشوند آن گروهی که خشنودی مردم را با غضب پروردگار خریدند.(خشنودی مردم را بر غضب خدا مقدم داشتند)