حتما همه دهه شصتی هائی که سالهای 80 و 81 کنکور می دادند یادشان هست چه کنکور های با استرس و با هیجانی برگزار می شد. سالهائی که حدود یک و نیم میلیون کنکوری با هم رقابت می کردند تا مجموعا 300-400 هزار صندلی دانشگاه های دولتی و پیام نور و غیرانتفاعی و آزاد را تصاحب کنند. سالهائی که شرط معدلی نبود تا همه و همه آزمون تو باشی و جلسه امتحان.
سالهائی که باید برگه انتخاب رشته ات را با مداد پر می کردی و ممکن بود بخاطر یک اشتباه سرنوشتت عوض شود چون باید مثلا برای زدن عدد 5 1 و 4 را پر می کردی و همه عددها بخاطر محدودیتهای فرم انتخاب رشته در فرم چاپ نمی شد و بودند خیلی ها که از این اشتباهات کردند و از رشته ای به رشته دیگر و از شهری به شهر دیگر قبول شدند.
اما حالا وضع خیلی فرق کرده چرا که معدل در کنکور تاثیرگذار شده و به همین علت غایبین کنکور هم شانس انتخاب رشته و قبولی در دادنشگاه را خواهند داشت. حالا دیگر اعلام نتایج و انتخاب رشته و اعلام نهائی قبولی اینترنتی است تا مثل زمان ما داوطلبان استرس نیامدن روزنامه و اشغال بودن تلفن گویای سازمان سنجش و... را نداشته باشند. راستی یادتان هست تله تکست تلویزیون هم اسامی قبولی ها و کد رشته قبولی شان را اعلام می کرد؟
الان دیگر ظرفیت کنکور آنقدر زیاد شده که صندلی های خالی پیام نور و دانشگاه های آزاد و غیرانتفاعی خیلی رخ می نمایاند اما زمان ما اینطور نبود.
الان دیگر تعداد داوطلبان فوق لیسانس از داوطلبان کنکور در حال پیشی گرفتن است اما هنوز خیلی ها علت دقیق دانشگاه رفتنشان را نمی دانند. خیلی ها انبوه چندمیلیونی کارجویان با تحصیلات عالی را می بینند و باز هم هر سال پس از اعلام نتایج کنکور اخبار تلخ رفتارهای نامناسب برخی داوطلبان و یا خانواده هایشان را می شنویم.
گوئی که انگار هنوز مثل زمان ما هدف اول و آخر اغلب جوان ها رفتن به دانشگاه است. تا وقتی طرز فکر غالب جامعه این باشد نتیجه ای جز ورود یک میلیون دانشجو در سال به دانشگاه ها و خروج یک میلیون نفر بیکار از دانشگاه ها بطور سالانه عاید جامعه نخواهد شد. آن هم فارغ التحصیلانی که فقط درس خواندن را یادشان داده اند و در جامعه هیچ تجربه ای ندارند.
بازم اگه درس خوندنو بلد بودن جای امیدواری بود...
دانش جو هایی که ما دیدیم و دانش کاه هایی که همه آمارشو دارن چیزی برای گفتن نداره!