روابط جمعی ما

تا حدود بیست سال پیش روابط ما و اطرافیان فقط محدود به ملاقات های حضوری، تماس های تلفنی و یا ارسال مرسوله ها و نامه ها از طریق پست بود. اما امروز با ورود تکنولوژی های مختلف این روابط نیز گسترش یافته و با ورود موبایل به چرخه ارتباطات، تماس تلفنی با موبایل و ارسال پیامک و با ورود اینترنت، استفاده از ایمیل و شبکه های اجتماعی و ده ها ابزار ارتباطی دیگر ممکن شده است. اما به راستی این همه رشد وسائل ارتباطی، چقدر به افزایش ارتباطات ما با طرف مقابلمان کمک کرده است؟

  وجود این وسائل به ما این امکان را می دهد تا متن و فیلم و عکس های مورد علاقه خود را به دیگران ارسال کنیم. برایشان پیام های تبریک و تسلیت بفرستیم. از دوستان و اقوام و آشنایان خود مطالب جالبی را دریافت کنیم. اما با همه اینها فاصله ما از هم بیشتر شده است. دیگر کمتر از هم سراغی می گیریم و همین که پیامی دریافت کنیم گوئی از زنده بودن طرف مقابل خود مطمئن شده ایم. خیلی اوقات پیش می آید که می فهمیم فلان دوست و آشنائی که از طریق ایمیل و پیامک و وایبر و... در ارتباط بوده ایم؛ مدتی بوده فلان مشکل را داشته و بی خبر بوده ایم یا برعکس مسائلی در حال وقوع بوده که در عین نزدیکی ظاهری مان از وقوع آن ها بی خبر مانده ایم اما در عوض تا دلتان بخواهد جوک و مطالب بامزه و فیلم و عکس و لینک با هم تبادل کرده ایم.

گوئی این همه وسائل ارتباطی، ارتباط ما را با اطرافیانمان بیشتر که نکرده هیچ تازه باعث کم شدن روابط حقیقی ما با اطرافیانمان شده است. تنها مزیت این قبیل وسائل ارتباطی این بوده که همه ما را به آدم هائی سر به زیر تبدیل کرده البته اگر این سر به زیری را بشود مثبت دانست. شاید بهتر بود برای ورود این وسائل ارتباطی به کشور، ابتدا زمینه های فرهنگی آن فراهم می گردید. اما در این خصوص هم مثل موارد متعدد دیگری غفلت هائی صورت گرفته است.