روزی یرای معلولین

باز هم 12 آذر از راه رسید

روزی که در تقویم سازمان ملل نام معلولین را در کنار خود می بیند.

روزی که توجهات مردم و رسانه ها بیشتر از پیش به سمت و سوی معلولین معطوف می شود.

هرچند که به نیازهای واقعی معلولین حتی در این روز نیز توجه چندانی نمی شود.

معلولین به واسطه محدودیت های جسمی خود نیازمند حمایت بیشتر جامعه هستند تا هم تراز دیگر مردم در جامعه بتوانند زندگی مطلوب خود را داشته باشند.

 مثلا معلولی جسمی-حرکتی که در حرکت خود از عصا و یا صندلی چرخدار استفاده می کند برای تردد راحت تر نیازمند پیاده روهائی همسطح است نیازمند عدم پارک خودروها در برابر پلهای روی جوی است. نیازمند تجهیز ایستگاه های مترو و اتوبوس و دیگر اماکن عمومی به پله برقی و آسانسور و... است تا تردد راحت تری داشته باشد. وقتی اینگونه نباشد امکان حضور وی در جامعه سلب شده است. یا معابر عمومی نیازمند نصب روشنائی های مناسب برای تردد افراد کم بینا و نصب علائم و موانع هشداردهنده برای افراد نابینا است تا تردد این افراد نیز به نحو مطلوبی صورت پذیرد.

یا معلول نابینا و کم بینائی که در آزمونهای ورودی دانشگاه ها و یا آزمون های استخدامی شرکت می کند نیاز دارد تا مثل سایرین که دفترچه سوالاتی در اختیار دارند و خود می خوانند دفترچه سوالات به خط بریل در اختیار داشته و بتواند به راحتی در آزمونهای مهم زندگی خود تمرکز داشته باشد تا اینکه شخصی بخواهد سوالات را برایش بخواند و احتمالا با عدم تسلط بر دروس تخصصی و زبان و عربی تازه به جای حل مشکل، مشکلی بر مشکلات وی بیفزاید.

همچنین معلولین نیز مثل سایر افراد نیاز به شغل دارند با این تفاوت که باید متناسب با توانائی آن ها باشد. وقتی قرار باشد معلولین در بانکها و نیروهای نظامی و انتظامی نتوانند شاغل شوند و در بخش خصوصی هم به واسطه داشتن معافیت پزشکی و فقدان یا کمی تجربه کاری نتوانند با دیگران رقابت کنند؛ نتیجه ای جز خانه نشین شدن معلولین وجود نخواهد داشت. خیل انبوه معلولین فوق دیپلم و لیسانس که نه خیل انبوه معلولین فوق لیسانسی که بیکارند گواهی بر این مدعی است.

توجه رسانه ها و مردم در این روز به معلولین خوب است. اما کافی نیست.

همه سال باید برای رفع مشکلات این افراد کارشده و در این روز کارهای گذشته و برنامه های آینده مرور شود. نه اینکه از معلولینی که خود زحمتی کشیده و به مدارجی رسیده اند تقدیر شده و مدام از برنامه هائی سخن به میان آید که بیشترش عملیاتی نمی شود.