بودن یا نبودن؟ مسأله این است

شاید برای شما هم حالاتی رو که میخوام راجع بش صحبت کنم پیش اومده باشه. مثلا یه کار راحتو از کسی بخواید و براتون انجام نده و مدام پشت گوش بندازه. یا با دوسه نفر بیرون برید در حالی که اصلا با شما حرفی نزنن یا اگر جوابتونم بدن دوباره برن سر صحبت خودشون. یا کسی از اقوا زنگ بزنه خونتون و با شما دوست نداشته باشه حرف بزنه و با بقیه ده ها دقیقه صحبت کنه. یا وقتی با شما کاری دارن سراغتونو می گیرن اما بعد فراموشتون می کنن.  

نمی دونم چی شده که دیگه حال و حوصله همدیگه رو نداریم. دیگه کمتر حاضریم حرف همو گوش بدیم. شاید یه دلیلش اس ام اس و ایمیل و وایور و چت و کوفت و زهرماری باشه که رفتیم سراغشون. دیگه کارهم که با هم داریم برای هم اس ام اس می زنیم و ایمیل می دیم ولی ده سال پیش چقدر کارامونو از این راه انجام می دادیم؟ تبریک و تسلیتمون شده اس ام اس و ایمیل ولی آیا دوتا مناسبت هم نباید بهانه ای برای صحبت کردنمون با هم باشه؟

نمی دونم قراره ده سال دیگه به کجا برسیم؟