این پرسپولیسه

بعد از فصلها بالاخره در فصل سیزدهم لیگ برتر، شاهد حضور یک پرسپولیس منسجم و یکدست با هدایت علی دائی هستیم. تیمی که میشود گفت واقعا دارد به یک تیم تبدیل می شود. چرا که هماهنگی میان بازیکنان و سرمربی و مدیریت تیم در این تیم بیش از پرسپولیس خیلی از فصل های اخیر، مشاهده می شود. در طول 12 دورۀ قبلی لیگ برتر تنها در دو یا نهایتا سه فصل با چنین تیمی مواجه بودیم. که اتفاقا دو قهرمانی پرسپولیس نیز در همان فصلها به سر انجام رسید و قبلتر هم که پرسپولیس رؤیائی دهه های شصت و هفتاد.  مهمترین عاملی که موجب شده پرسپولیس در این ده دوازده فصل اخیر چندان توفیقی نیابد عدم ثبات در مدیریت و سرمربیگری این تیم است. چرا که در همین لیگ برتر ایران، تیم هائی مثل استقلال و سپاهان، با ایجاد ثبات در مدیریت و سرمربیگری خود، نتایج به مراتب مطلوبتری را کسب کرده اند. اما پرسپولیس از دوره نخست لیگ برتر بیش از چهار پنج مدیر و هفت هشت سرمربی را به خود دیده است که نتیجه آن عدم امکان سرمایه گذاری های زیربنائی در تیم است.

بگذریم. این پرسپولیس فارغ از نتیجه ای که امروز برابر نفت کسب خواهد کرد من را قانع کرده که مدعی اصلی قهرمانی در این فصل لیگ برتر خواهد بود. هرچند با حذف سپاهان و درگیربودن استقلال و فولاد و تراکتورسازی در لیگ قهرمانان آسیا، ظاهرا در جام حذفی هم مدعی خواهد بود.