یاد استاد

همه چیز از یک پیامک شروع شد.

بعد از نماز صبح خوابیدم و وقتی بیدار شدم گوشی همراهم را روشن کردم. پیامکی رسید که خبر درگذشت حاج آقا مجتبی تهرانی را می داد. صبح روز چهارشنبه بود و روز قبل از اربعین سال 1391 در اواسط دی ماه.

هرچند مدتی بود از بیماری شان مطلع بودم اما خبر درگذشتشان شوکه ام کرد. یادم آمد شب اول محرم همان سال که به جلسه اقامه عزا و سخنرانی محرمشان که رفته بودم؛ جابجا خواندن برخی دعاها که گویای کسالتشان بود من و خیلی های دیگر را منقلب کرده بود.   به سراغ رادیو و تلویزیون که رفتم مطلقا در آن لحظات هیچ زیرنویسی نمی کرد و خبری نمی گفت. برایم عجیب بود که چرا بی اهمیت ترین چیزها باید بطور مداوم زیرنویس شود اما چنین خبری زیرنویس نمی شد.

قطعی اینترنت منزل، مرا به دانشگاه کشاند. وقتی به سایت دانشگاه رسیدم پیام تسلیت آقا هم اعلام شده بود. انگار زمین و زمان دست به دست هم داده بودند تا تشییع پیرغلامی از پیرغلامان حضرت اباعیدالله در روز اربعین انجام شود و شد.

محرم امسال که گذشت داغ دلم دوباره تازه شد. 5 یا 6 سال بود که مشتری سخنرانی ها و روضه های محرمش بودم اما همین مدت کم هم برای ایجاد اندک شناخت و علاقه ای کافی بود. کسی که در سخنرانی عالم بود و در روضه همه عناوین و القاب را کنار می نهاد.

امروز درست سالگرد همان روز است.

خدایش بیامرزد.