به بهانه شب چله

به بهانه شب یلدا انار و هندوانه گران می شن اما باز هم میریم و می خریمشون.

به بهانه شب چله قیمت اجیل سر به فلک میذاره اما باز هم حاضریم بریم آجیل بخریم.

به بهانه شب چله ترافیک فردا شب را راحت تر تحمل می کنیم.

به بهانه فرا رسیدن آخرین روز پائیز و شب چله موبایلمونو برمی داریم و برای خیلی از دوستان و آشنایان پیامکی می فرستیم

به بهانه شب چله ممکنه فردا شب کارمونو زودتر تموم کنیم و بیشتر در کنار خانواده مون باشیم. 

 یعنی کلا فردا از صبح که چشممون را از خواب باز می کنیم؛ اخلاقمون انگار از روزهای دیگه بهتره. خیلی راحت حاضریم میوه و آجیل و تنقلات شب یلدا رو گرون تر هم که شده بخریم اما زیاد دلخور نشیم. از خیلی هائی که حتی ممکنه چند ماهی هم باشه ازشون خبری نداریم حتی اگر شده با فرستادن پیامکی یادی می کنیم. دیگه اعصابمون خیلی از ترافیک خورد نمیشه. سعی می کنیم کمتر به خاطر جای پارک با کسی دعوا کنیم. دوست داریم بیشتر با خانواده مون باشیم. راستی چرا؟

شاید همه در درون خودمون فهمیدیم که شب چله هم بهونه ای برای خوب بودن و باهم بودنه. اما اگر این طوره پس چرا بعدش دوباره یادمون میره؟ چرا صبح اول دی که میشه دوباره موقع خرید کردن برای خونه از گرونی ناراحت میشیم؟ چرا ترافیک اعصابمون رو خورد می کنه؟ چرا حاظریم برای یه جای پارک با راننده کاشین جلوئی دعوا کنیم؟ و هزار تا چرای دیگه....

ای کاش می فهمیدیم که مناسبتهائی مثل شب یلدا قراره به ما یاد بدن که همیشه خوب باشیم.

ای کاش هر شب شب یلدا بود تا بیشتر سراغ بزرگترها و پدر و مادرها می رفتیم.

ای کاش بیشتر از اینها خوب باشیم.

ای کاش...