از ژنو هم آبی برایمان گرم نمی شود

بی شک داغترین بحث سیاسی آذرماه 92 در ایران را باید امضای بیانیه ژنو دانست که به تعبیر وزیر امور خارجه تنها یک چهارچوب را برای آینده مذاکرات مشخص کرده است. این موضوع به یکی از پرحاشیه ترین مباحث بین المللی هم در یک ماه اخیر تبدیل شده و هر کشوری که در مذاکرات حضور داشته وارد بحثها و موضعگیری ها شده است.

شش کشور مذاکره کننده با ایران، هر یک انگیزه هائی برای مذاکره دارند. برخی در موضعگیری هایشان انگیزه های درونی شان را رو می کنند و برخی دیگر هم انگیزه هائی قابل پیش بینی دارند. این انگیزه های درونی کار را برای رسیدن به هدف مطلوب برای ایران مشکل خواهد نمود.   همان طور که انتنظار می رفت آمریکا را باید اولین ناراضی این توافق دانست. چرا که به علل مختلفی مثل روابط صمیمانه اش با رژیم صهیونیستی، حاضر نخواهد بود برنامه صلح آمیز هسته ای را قبول کند. فرانسه هم که ظاهرا بزرگ شدن خود را در پیروی از آمریکا و رژیم صهیونیستی می داند؛ از آنها تبعیت می کند. تکلیف انگلیس هم خیلی وقت است که روشن است. روسیه هم عمدتا در چالشهای جهانی به دنبال رویاروئی با آمریکاست تا حمایت از کشوری مثل ایران. چین هم به دنبال حفظ بازار اقتصادی خود در ایران است و در نهایت آلمان هم به نوعی به دنبال اثبات خود به عنوان یک قدرت بزرگ جهانی است. 

اگر با این دید به طرف مقابل نگاه کنیم نباید در بین آنها به دنبال یک متحد که هیچ حتی به دنبال یک حامی باشیم. اگر هدفمان جلب رضایت چنین کشورهائی باشد باید دست از انرژی هسته ای، پیشرفتهای فضائی و پزشکی و علمی دیگر بر داریم و بشویم یک کشور کاملا مصرف کننده تا دیگر هیچ تحریم و تهدیدی را د مقابل خود نبینیم. اما اگر بخواهیم چنان نشود باید دل به مذاکرات نبندیم. البته تجربه خوبی برای دولت جدید است تا طرف های مقابلش را بهتر بشناسد و در همین ابتدای کار تکلیفش را با آنان یکسره کند. اما سابقه کشورهای روبرو نشان می دهد که آنها قابل اطمینان نیستند و نباید انتظار داشت که از مذاکرات با آنها آبی برایمان گرم شود.