محدودیت

امروز 12 آذر برابر با 3 دسامبر است. روزی که از سوی سازمان ملل، به نام روز جهانی معلولین، نامگذاری شده است. معلول کسی است که به علت نقص در یکی از اعضا یا حواس مربوط به آن، از ناحیۀ آن حس، دارای محدودیت باشد و اصلا این گونه نیست که کسی که در عضوی از اعضای خود دارای ضعف یا نقص عضوی است به طور کلی فاقد توانائی لازم برای اداره زندگی و امور مربوط به خود باشد. 

 اما امروز برخورد عموم افراد و نهادهای جامعه ما با یک معلول این گونه است که بجای برطرف کردن موانع حضور او در جامعه، بیشتر او را خانه نشین می کنند. فضای پیاده روها و معابر عمومی در سطح شهرها عموما برای حضور یک معلول جسمی حرکتی که با عصا و ویلچیر تردد می کند مناسب نیست به گونه ای که تنها راه تردد برای این افراد استفاده از آژانس است و حتی رانندگان تاکسی هم در بسیاری اوقات حوصله سوار و پیاده کردن چنین فردی را ندارند. نصب داربست ها در پیاده روها و حفر چاله ها نیز معضلی در راه تردد نابینایانی است که حتی از عصا هم استفاده می کنند.

معضل دیگر این افراد بحث اشتغال است. جامعه ما به افراد معلول به عنوان فردی ناتوان نگاه می کند. این دیدگاه باعث شده که امروز بیش از 70 درصد نابینایان دارای تحصیلات دانشگاهی حداقل لیسانس، امکان اشتغال در جامعه را اصلا نداشته باشند و بسیاری از نابینایان شاغل هم در مشاغلی با سطح بسیار پائین مشغول هستند.

مسئولان و رسانه ها هم توجه چندانی به این قشر ندارند و در روزهائی این چنین تنها به برگزاری مراسمی و تهیه گزارشی و... بسنده می کنند و تا سال بعد یادشان می روند که این اقشار هم در کنارشان زندگی می کنند.

آی آدم ها.

بی مهری و بی توجهی تان به معلولین، آنها را از بسیاری آدمها در رسیدن به خواسته هایشان عقب انداخته است. حال آنکه باید کاری کنیم تا معلولین به واسطۀ محدودیتشان از افراد عادی جلوتر بیفتند. آن وقت است که کندی سرعتشان که فقط ناشی از محدودیت است و نه ناتوانی؛ سبب رسیدن همزمان معلولین و سایر افراد جامعه به خواسته هایشان می شود.