امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

شب عاشورائی دیگر از راه رسید و باز هم بزرگترین عزای عالم را بار دیگر از نظر می گذرانیم. اشبی که در اوج عزاداری های محرم نوا سر می دهیم که:

امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

امشبی را شه دین در حرمش مهمان است

مکن ای صبح طلوع مکن ای صبح طلوع

عصر فردا بدنش زیر سم اسبان است

عصر فردا بدنش زیر سم اسبان است

مکن ای صبح طلوع مکن ای صبح طلوع.

ما نمی دانم چقدر از آن درس می گیریم و چقدر آن را درک می کنیم؟  عاشورا را نفهمی یا دیرفهمی اکثریتی کوفه نشین رقم زد که جایگاه امام زمان خویش را نشناختند و با غلبه حاکمی از سوی دشمن ایشان، مورد تطمیع و تحمیق و تهدید قرار گرفتند تا بیعت خود را با وی برداشته و وی را یاری نکنند.

اما حال چه؟

ما با امام زمان خود چه می کنیم؟

آیا به یاری اش خواهیم پرداخت یا مورد تهدید و تطمیع و تحمیق دشمنانش قرار خواهیم گرفت؟

لازمه بیعت با امام زمانمان و یاری نمودن او شناخت او و ادا نمودن حقوقش در زمان غیبت است و در نهایت انتظار ظهور وی را کشیدن است. اما لازمه همه اینها پذیرش قلبی ایشان بعنوان امام است. چراکه اگر ایشان را قلبا قبول کنیم دیگر وی را تنها نمی گذاریم و بیعتی را که با او نموده ایم بر نخواهیم داشت و در نتیجه دیگر کسی نمی تواند ما را برای مقابله با ایشان تهدید کند یا تحمیق نموده یا مورد تطمیع قرار دهد.

امید که پس از قیام حضرتش، آنقدر یاران باوفائی برای ایشان باشیم که پس از جنگ ایشان با بدی ها و پلیدی ها، دیگر کسی بی وفایمان نخواند.