بر مشامم می رسد ....

باز هم عرفه آمد تا ما با خدای خود نجوا کنیم و از کوچکی خود و بزرگی او بگوئیم. عرفه در سرآغاز اعمال حاجیان است و در ان شب از مکه به سمت صحرای عرفات بار عزیمت می بندند تا چند روزی را در عرفات و مشعر و منا سپری کرده و از همه وابستگی های خود ی خود رها شوند و دل را روانه دلدار نمایند. پس از سپری کردن این مدت و بجا آوردن اعمالی معین است که حاجی می شوند که شرح آن را کم و بیش می دانیم.

اما عرفه برای ما شیعیان رنگ و بوی دیگری هم دارد. رنگ سرخ و بوی کربلا. در این روز ما شیعیان دعای عرفه امام حسین علیه السلام در حج دو سه سال قبلشان را زمزمه می کنیم. از همین روزهای هشتم و نهم ذیحجه سال 60 قمری بود که قیام امام حسین علیه السلام وارد جدی ترین مراحل خود شد.  

در روز هشتم ذیحجه امام و همراهانشان حج تمتع خود را از بیم حرمت شکنی حرم امن الهی توسط ماموران یزید به عمره تبدیل نمودند و قبل از ورود به مناسک حج و رفتن به عرفات راهی سرزمین عراق و شهر کوفه ای شدند که چندی قبل از سوی هجده هزار نفر از مردمش بدانجا دعوت شده بودند. اما دعوت کنندگان امام از فرستاده اش حمایت نکردند و مرعوب قدرت حاکم کوفه شدند. مسلم بن عقیل فرستاده امام در همین زمان توسط عبیدالله بن زیاد حاکم کوفه دستگیر و در 9 ذیحجه یعنی فردای خروج امام از مکه به شهادت می رسد.  و همه اینها سبب شد تا یک ماه بعد عاشورائی رقم بخورد که زمین و آسمان در اندوهش خون بگرید و روزگار نیز شبیهش را به خود نبیند.

در عرفه همه چیز دل را روانه کربلا می کند از خود دعایش گرفته که از لسان امام حسین علیه السلام در عرفات جاری شده تا شهادت مسلم بن عقیل و آغاز سفر امام به سمت کوفه.

دلهایمان را پرنده ای می کنیم و به زیارت بارگاهش روانه می سازیم. به بین الحرمین قدم می نهیم و بر مضجه شریف آن امام همام و برادر و فرزندان و یاران شهیدش سلامی می کنیم.

التماس دعا