حسرت خوردن های ما

ای کاش فلان کار را می کردم.

ای کاش فلان ماشین را می خریدم.

ای کاش وضع زندگی و کار من هم مثل فلانی بود.

ای کاش فلان کار را برای رفیقم نمی کردم. فلان فلان شده بی لیاقت.

ای کاش. ای کاش. ای کاش. ای کاش. .... 

ما آدم ها اصولا دو دسته ایم. یک دسته که اصلا اهل حسرت خوردن نیستند و البته تقریبا جزء نوادر روزگارند. اما دسته دیگر افرادی هستند که مدام در حال حسرت خوردن ایام گذشته شان هستند. آن هائی هم که در حال حسرت خوردن هستند باز دو دسته اند یک دسته افرادی هستند که حسرت کارهائی را می خورند که باید انجام می داده و انجام نداده اند و دسته دیگر آن هائی هستند که حسرت کارهائی را می خورند که انجامشان درست بوده اما افرادی که آن کار را برایشان انجام داده اند لیاقت آن عمل لطف گونه را نداشته اند.

گفتن اینکه چه بخوریم و چه نخوریم اصولا به کسی مربوط نیست و هر کس خودش باید بداند که چه بخورد و چه نخورد. اما در مورد حسرت خوردن باید بگویم که اصولا کاری بیهوده است و هیچ فایده ای ندارد. تنها ضرری هم که دارد اعصاب خوردی و پشیمانی مداوم از تصمیمات گذشته است و هیچ تجربه و درسی برای آینده ما ندارد.