باز آمد بوی ماه مهر

دوباره اول مهر از راه رسید و بهانه ای شد برای خوشحالی دانش آموزان فعلی - البته شاید - و مرور خاطرات خوش این دوران برای ما دانش آموزان قدیم. تقریبا باید به جرات گفت که بهترین خاطرات همه افراد در طول زندگی، از دوران تحصیلشان است و بس. فارغ از اینکه چه نظام اموزشی پیاده شود و سیستم آموزشی چند چند چند باشد.

بچه های دهه شصت معمولا اولین اول مهری را در آغاز مقطع خطیری به نام کلاس آمادگی تجربه می کردند که در سیستم جدید آموزشی بدان مقطع پیش دبستانی می گویند و شاید علت این نامگذاری به جهت تشبیه آن به مقطع مهم پیش دانشگاهی است و می خواهند به بچه ها گوشزد کنند که ببینید دارید وارد چه جای مهمی می شوید.

 روز اول مهر که به مقطع آمادگی شرفیاب شدم مادرم تا دم مدرسه با من آمد و پس از رساندن و انتظار برای لحظات کوتاهی چون بی قراری خاصی از من ندید به خانه بازگشت. من هم شروع به چرخ زدن در حیاط مدرسه کردم که چیزهای جالبی دیدم از آن جمله فرد تازه وارد دیگری بود که به شدت گریه می کرد و من تازه تلاش کردم که او را آرام کنم که البته تلاشی مذبوحانه بود.

شاید باورتان نشود از بچه های آن کلاس هیچ کس را به خاطر ندارم. البته شاید علتش آن باشد که فقط همان یک سال در آن مدرسه بودم و برای سال بعد به مدرسه دیگری رفتم.

اما کلاس اول را دیگر خوب به یاد دارم. معلمم را کاملا به یاد می آورم که چقدر درس نخوان بودم در کلاس که دیکته کلاسی ام با ارفاق 10 و 12 میشد گاهی اما امتحاناتم را به واسطه دغ دادن معلم و البته خانواده، نمره خوبی می گرفتم در حد شاگرد ممتاز شدن.

یکی از صمیمی ترین دوستان دوره تحصیلم را هم در این کلاس یافتم که الان هم با ائ همچنان رابطه دارم و این دوستی دیگر الان قدمتی حدود 24 سال یافته است. با یکی دو نفر دیگر از بچه های آن کلاس هم دورادور در ارتباطم و البته شاید این امر برای بسیاری از افراد عجیب باشد چرا که یکی از مشخصه های آدمی در قرن 21 دارد این می شود که بی خیال همه مگر اینکه برای من نفعی داشته باشد.

در مجموع 12 سالی که رسما مدرسه رفتم شاید با 6 یا 7 نفر از دوستان آن دوران مستقیما در ارتباط باشم و با 2 یا 3 نفر از معلمان دوران تحصیل نیز کم و بیشدر ارتباطم.

یادش بخیر.