دربی؛ مربیان ترسو یا تماشاچیان پرتوقع

باز هم دربی تهران که مهمترین بازی باشگاهی در سطح ایران است مساوی از آب درآمد. آمار دربی نشان می دهد که از 77 بازی تا کنون 34 بازی با تساوی همراه بوده یعنی یعنی 44 درصد از دیدارهای دو تیم مساوی شده است که چندان آمار مطلوبی نیست.

حساسیت بسیار بالای این بازی بر کسی پوشیده نیست. علاقه مربیان به گرفتن حد اقل یک امتیاز از حریف هم درست. تعصب تماشاچیان دوآتشه فوتبال بر روی تیم محبوب خود و توقع و انتظار برد داشتن از تیمشان هم درست. اما همه این ها به چه قیمتی؟ 

همه این مسائل را که با هم جمع بزنیم می شود یک بازی بی کیفیت اعصاب خورد کن مثل بازی دیروز. در یک فوتبال سریع و جذاب تنها 10 تا 15 دقیقه از اول بازی صرف شناختن تیم مقابل و ارزیابی تکنیکی و تاکتیکی آن می شود اما در دربی ما این کار حد اقل 30 دقیقه و گاهی تا پایان نیمه اول به طول می انجامد.

این چیزی نیست که تنها از سوی یک طرف باشد بلکه همیشه از سوی دو طرف است که پیاده می شود زیرا اگر یک طرف بازی اصلی خود را شروع کند، دیگری نیز مجبور می شود پا به پای او بازی کند و برای دفع حملات او ضدحمله هائی را تدارک ببیند. اما در شروع اغلب دربی ها به واسطه همین ترس مربیان از باخت و توقع تماشاچیان از تیم تنها بازی هائی ضعیف و پرخطا را در وسط زمین می بینیم.

تماشاچیانی که ساعت ها در گرما و سرما در استادیوم می نشینند حاضرند جام قهرمانی لیگ را از دست بدهند اما دربی را برنده باشند. باور این نکته برای خودم کمی سخت بود اما مصاحبه ای که دیروز ار تلویزیون پخش شد این را اثبات نمود. تا وقتی بازیکنان و مربیان دو تیم سرخابی قرار باشد زیر این فشار و هجمه روانی تماشاچیانشان باشند معلوم است که تنها به فکر نباختن خواهند بود نه بردن.

تا وضع تماشاچیانمان و نیز مربیان و بازیکنانمان اینگونه باشد باید انتظار بازی هائی کم گل و بی حال در دربی باشیم که اغلب نتیجه اش مساوی خواهد بود.