ما ایرانی های خاطره باز

ما ایرانی ها اصولا خاطره بازیم. این را هر روز یا حداقل هرچند روز یک بار تجربه می کنیم. اغلب آقایان تا سال ها پس از سربازی دوست دارند خاطرات سربازی شان را برای دیگران بازگو می کنند. بسیاری از خانم ها هم دوست دارند تا سال ها پس از اتمام دوران دانشجوئی یا مراسم ازدواجشان، خاطرات مربوط به آن را برای دیگران تعریف کنند.

اصلا هیچ ایرادی هم نداره و نمی خواهم در مذمت این قبیل خاطره بازی ها سخن بگویم. چرا که جزئی از فرهنگ خوب ماست. جالبی این قسم خاطره بازی ها هم این است که همیشه و همه جا دوست داریم خاطرات خوبمان را بازگو کنیم و تلخی های زندگی مان را برای خود نگاه می داریم.  شاید تلویزیون هم همین مطلب را به درستی دریافته که حدود سه چهار سالی است که روی به سمت و سوی خاطره سازی های بینندگان خود پرداخته است. سریال های خاطره ساز دهه های شصت و هفتاد را بازپخش می کند و یا برنامه هائی مثل بچه های دیروز را می سازد تا با تکرار بخشی از کارتون ها و مجموعه های مورد علاقه بچه های دهه 60 برای آن ها خاطره سازی نماید.

اما این روزها گوئی تلویزیون بیشتر از قبل برایمان می خواهد خاطره سازی کند. شبکه سه که پخش برنامه تولیدی جدیدی با نام یادگاری را در ساعت 21 پنجشنبه شبهای خود آغاز نموده و می خواهد با پخش قطعاتی از سریال ها و موسیقی های ماندگار دهه های شصت و هفتاد، بینندگان خود را با ماشین زمان به عقب بازگرداند.

شبکه های نمایشی جدیدالتاسی تلویزیون هم مثل شبکه نمایش، شبکه تماشا و آی فیلم با پخش دوباره فیلم ها و سریال های قدیمی برایمان خاطره سازی می کنند. کاری که این بار با پخش سریال قصه های مجید در شبکه تماشا برایمان به وقوع می پیوندد.

هر روز که ساعت 7 عصر پای دیدن این سریال می نشینم به دهه هفتاد سفر می کنم زمانی که هم سن همین مجید بودم و از قضای روزگار در زمان دیدن آن سریال در آن سال ها در اصفهان زندگی می کردم و همه جوره خود را به وی نزدیک می دیدم. هر ماجرائی هم که برایش اتفاق می افتاد برایمان شیرین بود و همیشه به نوعی غافلگیر می شدیم.

هرچند به واسطه فاصله زمانی با آن سالها باید برای یکی دو نفر از بازیگران آن فاتحه ای نثار کرده و خدابیامرزی ای بفرستیم. اما باز هم گلی به گوشه جمال این سید عزت الله که اسباب این دست خاطره بازی ها را فراهم آورد.