عجب دوره زمونه ای شده ها.
فکرشو بکن. وقتی یک نفر تو رو تو اوج خوشحالی و یا با خنده می بینه، حتما خیلی کنجکاو می شه و ازت می پرسه: چی شده؟ چه خبره؟ و...
اما خدا نکنه که یه روز روزت نباشه و به خاطر یک اتفاق و یک دلخوری و .... تو خودت باشی. اون وقته که هرکس که بهت می رسه میگه: چ ولش کن بذار تو خودش باشه. یه کم که بگذره حالش خوب می شه.
اگر یه بار دیگه اون چه رو که گفتم مرور کنیم می بینیم که ماها چند وقتیه که دوست داریم فقط تو خوشی های همدیگه با هم باشیم. وقتش شاید تو آدمهای مختلف فرق داشته باشه. ممکنه از چند ماه تا چند سال تفاوتش باشه. اما می تونم با قاطعیت بگم نه همه اما اغلب افراد تو این سال ها به مرور اینگونه شدن.