خوب مشکل خودته

عجب دوره زمونه ای شده ها.

فکرشو بکن. وقتی یک نفر تو رو تو اوج خوشحالی و یا با خنده می بینه، حتما خیلی کنجکاو می شه و ازت می پرسه: چی شده؟ چه خبره؟ و...

اما خدا نکنه که یه روز روزت نباشه و به خاطر یک اتفاق و یک دلخوری و .... تو خودت باشی. اون وقته که هرکس که بهت می رسه میگه: چ ولش کن بذار تو خودش باشه. یه کم که بگذره حالش خوب می شه.

اگر یه بار دیگه اون چه رو که گفتم مرور کنیم می بینیم که ماها چند وقتیه که دوست داریم فقط تو خوشی های همدیگه با هم باشیم. وقتش شاید تو آدمهای مختلف فرق داشته باشه. ممکنه از چند ماه تا چند سال تفاوتش باشه. اما می تونم با قاطعیت بگم نه همه اما اغلب افراد تو این سال ها به مرور اینگونه شدن.

تو خوشی ها با همیم. می گیم. می خندیم. شادیم. اما تو ناخوشی ها سراغی از هم نمی گیریم. وقتی خونه ای می خریم یا به موفقیتی دست پیدا می کنیم یا.... مهمونی می دیم و یا همه رو خبردار می کنیم. اما در بقیه وقت ها سراغی از کسی نمی گیریم ببینیم حالش چطوره کارش چطوره و...

وقتی به هم می رسیم مدام دوست داریم از خودمون تعریف کنیم. اما کمتر از طرف مقابلمون می خوایم که از خودش بگه و درد دلی بکنه. نمی دونم شاید به این خاطره که درد دل ها اینقدر زیاد شده که می ترسیم از شنیدنش دلدرد بگیریم. تازه اگر حال و حوصله شنیدنش رو هم داشته باشیم فکر می کنیم که خوب به من چه؟ هرکسی تو زندگی خودش مشکلات خودشو داره.

عمده حرفم تا الان اقوام و فامیل ها رو در بر می گرفتکه خواه ناخواه هم دیگه رو ممکنه کمتر از همسایه ها ببینن. اما یه چیز جالبتر اینه که چند سالیه که روابط افراد با همسایه هاشون هم خیلی کمتر شده بطوری که خیلی ها همسایه هاشون رو بر اساس زخصوصیات ظاهری مثل عینکی بودن و کچل بودن و .... می شناسن و کمتر پیش میاد که مثل سابق سراغی از هم بگیرن و فامیلی هم رو بدونن چه برسه به اینکه همدیگه رو بخوان بشناسن و به وظایف دینی شون راجع به دستگیری از همسایه ای که احتمالا مشکلی داره بپردازن. آخه مذمت شده کسی که شب با شکم سیر بخوابه  در حالی که همسایه اش گرسنه است.

خلاصه نمی دونم چی بگم. اما شاید این ماه رمضان بتونه با ماه های رمضان سال های قبل یه فرقی داشته باشه. شاید بشه تو این افطاری ها که افوام و بستگان رو بیشتر می بینیم، یه سراغکی هم از کار و برنامشون بگیریم ببینیم کم و کاستی ای اگر احیانا دارن یه جوری یا خودمون یا بقیه دستشون رو بگیریم. وگرنه این افطارها هم مثل همیشه میاد و میره و تموم میشه. این ماه رمضان ها میاد و میره و تموم میشه ولی ما هنوز اندر احوالات خودمون سیر و سیاحت می کنیم.