شیعه باشیم و شیعه بمانیم

در نیمه شعبان دیگری قرار داریم و برای سال دیگری میلاد باسعادت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را درک می کنیم. عیدی که جزء سه چهار عید بزرگ شیعیان در سراسر عالم و به ویژه ایران است. این عید با بسیاری از مفاهیم و مضامین عالی اسلام از جمله انتظار فرج، دستگیری از مستضعفان و حکومت نهائی صالحان بر زمین همخوانی دارد.

اما دغدغه ای که در ذهن دارم این است که توجه به این نوع مفاهیم را برای هر مناسبتی می توان در نظر گرفت. اما آنچه که از این مفاهیم مهمتر است، توجه خاص به امام زمان بعنوان امام حاضر و امام عصر ماست. تفاوتش آن است که ایشان  بعنوان امام ما حقی ویژه و مضاعف بر ما دارند و حق ایشان می تواند فراتر از حق سایر ائمه بر ما باشد.

اگر بخواهم راحت حرفم را بزنم باید بگم که برای هر امام و معصومی دعا و زیارتی را می خوانیم و توسلی به ایشان می جوئیم کما اینکه برای امام زمان هم ادعیه و زیاراتی وارد است و می خوانیم.

از هر یک از ائمه و معصومین در مواقع گرفتاری و اضطرار، خواسته هائی را می طلبیم که اکثر قریب به اتفاقش دنیوی است. کما اینکه در مورد امام زمان مان نیز همینگونه است.

اما یک مساله. حقی را که امام زمانمان بر ما دارد را هم رعایت می کنیم؟

آیا در عمل به مسائل فردی و اجتماعی زندگی خود مطابق نظر ایشان عمل می کنیم؟

آیا در عهدی که با امام خود در دعای عهد می بندیم پایبند هستیم؟

آیا فقط دعا برای فرج را ورد زبانمان کرده ایم ولی برای ایجاد جامعه ای صالح قدمی برنمی داریم؟

آیا حق امام خود را در پرداخت خمس اموالمان رعایت می کنیم یا در آن هنگام به دنبال توجیه و یافتن فتوای خاص برای ندادن خمس هستیم؟

و.....؟؟؟؟؟؟؟

خودمان جواب این سوالات را بهتر از همگان می دانیم.

خود می دانم که این بار که اللهم عجل لولیک الفرج بگویم، چقدر به آن معتقدم