چند روز پیش برای انجام کاری به یک نهاد عمومی دولتی رفته بودم. زمانی که دنبال انجام کار خود بودم با مطلب جالبی برخورد کردم که ذهنم را خیلی به خود معطوف نمود. من مشغول کار خود بودم که بین دو نفر از پرسنل آن نهاد بحث و گفتگو پیرامون انتخابات ریاست جمهوری آتی بود و اینکه چه افرادی در صحنه هستند و به کدامیک رای بدهیم؟ در این هنگام بود که گفتگوی آن دو نفر به اشخاص کشید. یکی از آن دو که مسن تر بود از برخی از افراد مطرح کنونی نام برد در همین حین آن یکی وارد شد که حداد و مشائی و اینها که از یک طیف هستند (به تعبیر من). بعد هم دیگر گفتگو ادامه پیدا نکرد و از ادامه افاضات بی بهره ماندم.
اما من که فقط شنونده این صحبت ها بودم، خیلی تعجب کردم. برایم عجیب بود که چطور ممکن است در عصر کنونی که عصر ارتباطات است و روزنامه ها و سایت های خبری و... با گرایش به افراد مختلف به وفور یافت می شود چرا باید اینقدر مطالعه پیرامون این قبیل مسائل کم است؟
در این زمینه باید گفت اولین و اصلی ترین دلیل برای این امر آن است که در جامعه حزب سیاسی خاصی با گراش ها و افکار مشخص وجود ندارد که فعالیت های سیاسی را پوشش دهد. وجود حزب لزوما به معنای وجود رانت خواری های سیاسی مشابه کشورهای غربی نیست. بلکه همین قدر که تعلق افراد به احزابی برای تشخیص اعتقادات سیاسی و دسته بندی های آنان کافی است.
هم اکنون نیز در سطح جامعه با گروه های سیاسی فراوانی مواجهیم که تحت عناوینی نظیر جامعه، جمعیت، جبهه و حتی حزب فعالیت می کنند. اما این گروه ها را باید به نوعی حلقه و زنجیره ای از کل دانست نه حزب. چراکه هیچ یک در عرصه سیاسی کشور ایجادکننده و دارنده یک تفکر سیاسی غالب نیستند. بلکه همه جزئی از یک نگرش سیاسی کلی در غالب اصولگرا، اصلاح طلب و... هستند.
البته نباید فکر کنیم که حالا که بحث از حزب گرائی می شود، مقصود ایجاد حزبی فراگیر برای اغلب افراد جامعه نظیر حزب جمهوری اسلامی است. چرا که وقتی حزب به آن میزان هم بزرگ شد بسترساز اختلافات فراوان است. مثلا در دوران اصلاحات با احزاب هجده گانه اصلاحات مواجه بودیم که طیف غالب فکری شان یکی بود و در انتخابات هائی که فعال بودند به یک نامزد واحد برای ریاست جمهوری دست می یافتند یا اکثریتی حول فرد یا لیستی در انتخابات های گوناگون شکل می گرفت.
در بین اصولگرایان هم وضع به همین گونه است. در یکی دو انتخابات پس از انتخابات ریاست جمهوری 88 با خروج عملی اصلاح طلبان از عرصه سیاسی که اغلب بعلت عدم استقبال عمومی از آنها و یا دخیل بودن در فتنه 88 بود، با تفرق بیش از پیش اصولگرایان مواجه شده ایم.
یک چهره از رقابت میان اصولگرایان را در انتخابات مجلس نهم دیدیم و یک چهره دیگر را در عرصه انتخابات ریاست جمهوری آتی شاهد هستیم. به گونه ای که تا کنون از 20 نفری که رسما اعلام کاندیداتوری کرده اند 10 نفر با نام اصولگرائی وارد صحنه انتخابات شده اند. در مقابل اصلاح طلبان با نامزدهای کمتری وارد شده و در میان خود احساس نیاز بیشتری به اتحاد می کنند. نامزد اختمالی مورد حمایت دولت هم فارغ از اینکه واقعا چه کسی باشد، خواه ناخواه با برچسب اصولگرائی از سوی حد اقل برخی مردم وارد عرصه انتخابات می شود.
اگر این امکان وجود داشت که اصولگرایان و اصلاح طلبان که هم اینک تفکرات سیاسی غالب جامعه هستند احزابی فراگیر تشکیل داده و این تعدد و تکثر نامزدها را به نحوی و با اتخاذ رویکردهای دقیقی بین خود برطرف می نمودند، شاهد این همه تکثر در عرصه انتخابات نبودیم و شاید ایده آل ترین حالت این بود که هریک یک نامزد واحد در صحنه داشته باشند و یا حتی با بروز اختلاف بین خود نیز به یک نامزد با حمایت اکثریت و نامزد دیگری با حمایت اقلیت اعضا مواجه می شدیم. این امر کار تشخیص افراد را برای مردم تسهیل می نمود. چرا که از طرفی عقاید و مبانی فکری هر حزب را می شناختند و از طرف دیگر هم دیگر برخی افراد نمی توانستند خود را دارای اعتقادات سیاسی خاصی معرفی کنند چرا که از حمایت حزب شناخته شده ای که دارای آن تفکرات است برخوردار نخواهند بود.
لذا تشکیل احزاب ریشه دار و قوی و مردمی موجب روشن تر شدن عرصه انتخابات برای عموم افراد خواهد شد و تا این امر تحقق نیابد، وضع بر همین منوال پیش خواهد رفت که برای هر انتخابات چند جبهه و ائتلاف و جمعیت جدید حول چهره های تازه وارد به عرصه انتخابات شکل بگیرد و مردم نیز در برخی موارد چندان به دنبال افراد و نامزدهائی قوی نباشند و با دیدن ظاهر صحبت ها به گویندگان و تبلیغ کنندگان آن رای دهند.
سلام
جانا سخن از زبان ما می گوئی
عامه مردم چیه؟
منم که خیلی از این افراد رو می شناسم موندم که آخرش چی میشه؟
سلام ،دوست عزیز بسیار جالب بود امیدوارم اطلاع رسانی دقیق صورت گیردتاشاهد میهنی آبادباشیم.