جمعه آخر سال

ایرانی ها قرن ها است که بر اساس سنتی دیرینه و قشنگ پنجشنبه و جمعه آخر سال را به سر زدن به مزار درگذشتگان از نزدیکان و اقوام و آشنایان خود اختصاص می دهند و بر مزارشان حاضر می شوند و برای شادی روحشان فاتحه ای می فرستند و خیرات می دهند.

برخی افراد و در مواردی نیز حتی برخی علما بدین امر استناد کرده اند که حضور بر مزار درگذشتگان در پنجشنبه و جمعه آخر سال هیچ سند و توصیه روائی و نقل قول از معصومین علیهم السلام ندارد. اما باید گفت صرف انجام این عمل در سایر پنجشنبه ها و جمعه ها مستحب بوده و به فرض نبودن فضیلت در منظر اولیاء دین برای این عمل در آخر هفته، چیزی از ثواب آن کاسته نمی شود.

اما به این امر از بعد دیگری نیز می توان نگریست و آن اینکه ایرانیان در اعلب سنت های دیرین خود سعی کرده اند تا به یاد دیگران باشند و از این حیث باید ایرانیان را نوعدوست ترین انسان های روی زمین دانست. شب یلدا بهانه ای برای جمعه شدن در کنار هم است. نوروز بهانه ای برای با هم بودن است و سیزده به در بهانه ای برای حضور در طبیعت به همراه اقوام و دوستان است. حضور در کنار مزار درگذشتگان را نیز نباید از این قافله جدا دانست.

البته این امر در شهرهای بزرگی مثل تهران دردسرهای خاص خودش را نیز دارد. ترافیک در مسیرهای منتهی به بهشت زهرا و سایر آرامستان های شهرهای بزرگ را نباید نادیده گرفت. اما فراموش نکنیم ترافیک در شهرهای بزرگ را هرروز در بزرگراه های شهرمان می بینیم و معطلی در آن را تجربه کرده ایم. سر زدن به مزار اموات عزیزانمان ارزش آن را دارد که سالی یک بار هم در ترافیکی از نوع دیگر بمانیم. فقط کافیست تا خاطرات خوبی را که در گذشته های دور و نزدیک با آنها داشته ایم کمی مرور کنیم تا بر این امر مشتاق تر شویم.

اگر هم نشود به خاطر دغدغه کارهای سنگین پایان سال بر مزار عزیزانمان حضور یابیم، حد اقل می توانیم با دادن خیرات در این روز به یاد عزیزانمان باشیم.

فراموش نکنیم اساس همه این آئین ها به یاد هم بودن و به یاد هم ماندن است.