بازم دم کشتی گیرا گرم

طی 4 روز منتهی به دیروز ایران و به بیان بهتر سالن 12000 نفری مجموعه ورزشی آزادی، پایتخت کشتی جهان بود.

در دو روز اول، کشتی فرنگی وارد تشک مسابقات شد و با جوانگرائی خود پس از المپیک لندن و از دست دادن سرمربی پرقدرتی مثل محمد بنا بازی های نصفه و نیمه ای انجام داد و در نهایت هم به مقام نایب قهرمانی دست یافت.

همه تیم ها در همه رشته ها برای مسابقات با سطح پائین تر و کم اهمیت تر دست به جوان گرائی زده و با تجربه اندوزی بازیکنان جوان، آنها را روانه بازی های مهمتری مثل جام جهانی می کنند. اما نمی دانم چرا ما تجربه اندوزی های خود را باید در همه رشته ها مثل فوتبال، کشتی و والیبال در مسابقات جهانی و انتخابی آن انجام داده و یکی دو دوره آن را فدای دوره های بعدی نمائیم؟

اما پس از کشتی فرنگی، این کشتی آزاد بود که به برکت ثبات موجود در کادر فنی و همچنین بازیکنان راهیافته به المپیک، خیلی قاطعانه حریفان را یکی پس از دیگری شکست می داد. این امر به گونه ای بود که از مجموع 5 بازی تیمی و 35 مبارزه ای که آزادکارانمان به میدان رفتند، 32 مبارزه با پیروزی مبارزان ایران همراه بود و تنها در 3 مبارزه طعم شکست را چشیدیم. 

شکست 1-6 دو ابرقدرت کشتی جهان یعنی آمریکا و روسیه را نباید از یاد ببریم. درخت کن های زیبای لشکری را هم همینطور و کشتی های سایر آزادکاران را هم باید در کسب این موفقیت سهیم دانست.

در مقایسه عملکرد دو تیم و نیز در مقایسه عملکرد تیم کشتی فرنگی ایران در این بازیها و نیز بازیهای المپیک، یک نتیجه مهم و کلیدی را می توان گرفت و آن این است که در هر کار باید کار را به کاردان آن سپرد تا بتوان نتیجه لازم را کسب نمود. کشتی فرنگی ما با محمد بنا به 3 مدال طلای المپیک لندن دست می یابد اما در مسابقاتی کم اهمیت تر با مربیان جایگزین و جوانگرائی غیر اصولی به نایب قهرمانی دست می یابد.