دهه فجر دهه شصتی ها

دهه فجر همیشه و هر سال یکی از مناسبت هائی است که بیشترین میزان و حجم برنامه ها در صدا و سیما، مدارس و حتی ادارات را به خود اختصاص می دهد. طبیعی هم هست. در همه کشورها برگزاری جشن ها و آئین های روز ملی آن کشور یا روز استقلال آن ها بیشترین حجم تبلیغات و جشن گرفتن ها را به خود اختصاص می دهد. البته ظاهرا کشورهای مشرق زمین با این قبیل رویدادها میانه بهتری دارند. مثلا همین دوستان چینی ما در هر جشن خود تعداد زیادی قربانی در اثر انفجار مواد منفجره و ترقه دارند.

اما ایرانی ها اصولا در همه کار خود یک چیز دیگرند. در هر کاری که شما حساب کنید ایرالنی ها سرند. فقط در برخی کارها تلاش بیشتری می کنند و بیشتر سرند و در برخی کارها که تلاش کمتری می کنند، کمتر.

و از این بین من به عنوان یک دهه شصتی باز در برخی زمینه ها، حداقل نسبت به کوچکترهای خودم، یک سر و گردن خود را بالاتر می دانم. یکی از این موارد جشن های دههفجر است.

جشن های دهه فجر ما دهه شصتی ها د مدارس به مقتضای آن روزها عموما خیلی ساده بود. کلاس هائی که با کاردستی های ساخته شده توسط دانش آموزان آن کلاس آن هم اغلب با کاغذهای رنگی و بادکنک و گاهی تزئینات آماده خریداری شده توسط بعضی از بچه ها یکی از بزرگترین بخش های این جشن بود. البته اغلب میان کلاسها هم مسابقه ای برای انتخاب قشنگ ترین کلاس یرگزار می شد.

جشن های مدرسه هم خوب بود. حد اقل اگر خوش هم نمی گذشت باعث کم شدن ساعهات کلاسها می شد. بعضی سالها هم برگزاری جشنهای هر روز به کلاسی سپرده می شد.

اما بچه های عصر ما نمی توانستند از تلویزیون غافل شوند. در دوره ای که کامپیوتر و موبایل و بازی های ویدئوئی وجود نداشت و اوج تکنیک آتاری بود، وجود دو کانال که آن هم هر یک در روز 9-8 ساعت برنامه داشتند غنیمت بود. حتی برنامه کودک های تکراری دهه فجر آن سالها را هم دوست داشتیم. چاق و لاغر و مسافرخانه سریال هائی بود که آن سالها همیشه و هر سال در دهه فجر می دیدیم و گوئی سال بعد برایمان جذابیت دوچندانی داشت. راستی چرا دیگر به یکباره هیچ کدام از این سریالها دیگر پخش نمی شود؟ یادم هست که عمو قناد و قلقلیهم بیشتر سالها دهه فجر برنامه داشتند.

اما حالا انگار 20 شبکه ای که داریم مثل آن روزها نمی تواند رونق بخش اوقات فراغت بچه ها باشد. شاید هم این تصور بدان علت است که اصولا ایرانی ها معتقدند هر چیزی قدیمی اش خوب است.