دانشجو یعنی این

در میان اقشار مختلفی که در ایران زندگی می کنند، قشر فخیمه ای وجود دارد به اسم دانشجو. دانشجو را علمای علم لغت به جویندگان دانش تعریف نموده اند و بی شک نیز به خطا نرفته اند.

دوست فرزانه ای دارم که سابقه دوستی مان به زمان تحصیل من در فرنگ برمی گردد. پس از سالها فراغ، ایشان تصمیم گرفت برای انجام یک پروژه تحقیقاتی در زمینه جامعه شناسی به ایران آمده واندر ابعاد شخصیتی قشر فخیمه دانشجو در ایران تحقیقی کند.

پس از بازگشت وی به فرنگ، از وی نتایج تحقیقش را جویا شدم. وی نیز شروع به بیان نتایج حاصله نمود.

اول از همه گفت بر روی تعداد زیادی دانشجو تحقیق کرده اما شاید کامل نباشد. بعد هم نتایج تحقیق را شرح داد:

1- دانشجو کمترین علاقه را به کلاس درس دارد. زیرا دو سه هفته ای که از ترم گذشت سر کلاس می آید و دو هفته قبل از اتمام ترم هم سعی می کند کلاس را برای مطالعه دروس برای امتحان آخر ترم تعطیل کند. در هر کلاس هم بیست دقیقه به پایان وقت کلاس مانده با گفتن پیاپی استاد خسته نباشید استاد بدبخت را از رو می برد که کلاس را تمام کند.

2- این قشر علاقه چندانی به تحقیق ندارد. یعنی اصولا به سراغ تحقیقات کاملا اختیاری که نه نمره ای دارد و نه در جای دیگری برای او امتیازی محسوب می شود، نمی رود. در آن مواقعی که تحقیقی اجباری است هم به دنبال کپی برداری از منابع مختلف است. حتی شنیدم که در مواردی نگارش پایان نامه با دادن مبالغی به افرادی واگذار می شود.

3- دانشجوی ایرانی به گذران وقت در سلف سرویس، سایت دانشگاه و فضای سبز آن خیلی علاقه نشان می دهد. جویدن آدامس را به شدت دوست دارد به گونه ای که در زیر میله های هر صندلی معمولا یکی دو آدامس قبلا جویده شده زا می توان لمس نمود که جوندۀ آن حال انداختن آن به سطل زباله کلاس را نداشته است.

4- امتحان پایان ترم سخت ترین کار برای دانشجو است. زیرا در طول ترم به گذران وقت پرداخته و در هفته پایانی کلاس ها تازه به یاد تهیه کتاب و جزوه امتحان می افتد. اگر کسی اینگونه نبود و در جلسه امتحان هم تقلب نکرده با کد یمین و عرق جبین خود درسی را بگذراند بحق شایسته سپاس است.

این را که گفت دیگر از خجالت آب شدم و عذر آوردم که ببخشید باید به قرار از قبل تنظیم شده ام برسم و مکالمه مان را پایان دادم.اما با خودم فکر می کردم که با توجه به بسیاری از اقوام و دوستان دور و برم شاید کم هم بی راه نگفته باشد.