امر به معروف و نهی از منکر در قیام کربلا

بار دیگر عاشورائی را درک کردیم و بر عزای سید و سالار شهیدان گریستیم. اما به راستی چرا واقعه کربلا زنده ماند و ما نیز هر یک سعی می کنیم به نوعی در زنده نگاه داشتن آن بکوشیم؟

بی شک یکی از علل اصلی بقای پررنگ واقعه کربلا در میان نسلها و قشرها و ملت ها و حتی ادیان مختلف، بزرگی آن از ابعاد مختلف است. چرا که هر قشر، هر دین و هر نسلی در جامعه امروز آرمان هائی را برای خود ترسیم می کند که آرمان های آن با واقعه کربلا وجه یا وجوه مشترکی پیدا می کند.

اما هدف اساسی این قیام چه بود؟

هدف اصلی و به نوعی تنها هدف قیام امام حسین علیه السلام "امر به معروف و نهی از منکر" بود. این هدف از آن جهت سیاسی تلقی می شود که از سوی امام معصوم در زمان امامت وی و بعنوان ولی خدا در زمین روی داده است. هرچند که خلافت ظاهری وقت در دست یزید بن معاویه لعنت الله علیه بوده است.

امام حسین با فوت معاویه و روی کار »دن یزید، قصد امر به معروف و نهی از منکر نمود زیرا حکومت یزید را بواسطه نقض صلحنامه معاویه و امام حسن در خصوص موروثی نکردن خلافت نامشروع می دانستو بعلاوه شخص وی را نیز بعلت فساد علنی و عزم جدی برای ریشه کن نمودن اسلام صالح به خلافت نمی دانست و لازم می دید تا در جهت احیاء دین پیامبر که اصلی ترین معروف قلمداد می شود قیام کند.

بی شک باید آموخت که امر به معروف و نهی از منکر اصلی ترین آمیزه اجتماعی-سیاسی در یک حکومت دینی ئ عامل بنیادین نیل به سوی یک جامعه کاملا اسلامی است. هرچند در حامعه ما با بی مهری هائی نیز مواجه می شود.