چند هفته ای است که سینماهای ایران میزبان فیلم جدید ایرج طهماسب با نام کلاه قرمزی و بچه ننه هستند که از قضا با استقبال گسترده و مافوق تصور مخاطبان قرار گرفته به نحوی که تا کنون طبق اخبار رسمی بیش از سه و نیم میلیارد تومان فروخته است.
شخصا از علاقمندان این مجموعه در تلویزیون و سینما بوده و فکر می کنم این امر یکی از وجوه مشترک نوجوانان دهه هفتاد است. در هفته های اخیر در رسانه های مختلف دیداری، شنیداری و نوشتاری نقدهای مختلفی از این فیلم دیدم که مرا بر آن داشت تا خود شخصا این فیلم را ببینم.
نکاتی که در تماشای این فیلم توجهم را به خود معطوف کرد عبارتند از:
1- برای تماشای فیلم سانس 11 صبح سینما فلسطین را انتخاب کردم که حضور حدود 60-50 در سانس صبح یک روز وسط هفته غیر تعطیل برایم خیلی جالب بود. البته تنها 4-3 نفر زیر 16-15 نفر بودند که این نیز خود موید این است که کلاه قرمزی همچنان در بین هم سن و سال های من پرطرفدار است.
2- حضور پسرعمه زاد هم که قبلا در مجموعه های نوروزی به این مجموعه اضافه شده بود، جالب بود.
3- بارزترین نکته منفی که به ذهن اغلب بینندگان ممکن است برسد تکیه بیش از حد بر بوی بد خرابکاری عروسک نوزادی است که کلاه قرمزی آن را پیدا می کند و به نوعی داستان اصلی فیلم حول آن می چرخد. این امر تا جائی است که حدود یک ربع فیلم در سکانس های مختلف بدین امر اختصاص یافته به گونه ای که به ذهن می رسد که شاید قرار است در ادامه شاهد تبلیغ پوشک بچه هم باشیم.
دو نتیجه:
کلاه قرمزی و بچه ننه نشان داد سینمای کودک تشنه ساخت فیلم های کودک است.
اما یادمان باشد برای رفع عطش آب نمک نمی خورند.
وااای چه عالی بود