سریالهای سیما شاهنامه ای با پایانی همیشه خوش

نوروزی دیگر هم تمام شد. در این نوروز هم بعلت فراغت حاصل از تعطیلات 15 روزه و گاهی بیشتر از آن عدۀ زیادی از مردم مثل من مخاطب برنامه های مختلف صدا و سیما و بویژه برنامه ثابت این چند سال این قبیل مناسبتها یعنی سریال های نوروزی بودند. سریال هائی که فارغ از ریز داستانهای آن در نهایت با خوش بینی محض سازندگان آن به خوش ترین نحو ممکن و نه بهترین آن به پایان رسید.

مثلا پسری که با دختری ازدواج کرده بود در حالی که به دروغ خود را فردی پولدار معرفی نموده بود در نهایت به وصال یار رسید. یا مردی که بعد از جدائی از همسرش بغلت ناتوانی در پرداخت مهریه به زندان رفته بود ابتدا با رضایت همسر سابقش و با تقسیط مهریه آزاد شد اما  در نهایت دوباره با هم ازدواج نمودند و قص علی هذا.

گوئی سازندگان این قبیل سریالها در جامعه ای خارج از این جامعه زندگی می کنند که چیزی جز صفا و صمیمیت و یک رنگی و ... نمی بینند. و گوئی مسئولان صدا و سیما از ترس متهم شدن به سیه نمائی - آنچه که درخصوص پخش سریال تا ثریا و... رخ داد- ترجیح می دهند خیلی وارد مسائلی که دغدغه خیلی از مردم است نمی شوند.

مثلا در چند سریال بطور جدی به مشکل اشتغال جوانان که مشکل اول جوانان امروز کشور است پرداخته شده است؟ در چند سریال به مشکلاتی نظیر اجاره نشینی کارمندان، مشکلات مالی بیماران خاص و... پرداخته شده است.

ولی باز هم بی خیال می شیم لابد این افراد همچنان کما فی السابق در اقلیتند که مشکلاتشان مهم نیست.

والسلام.