اوقات فراغت بچه های دیروز و امروز

دهه شصتی ها اوقات فراغت منحصر به فردی نسبت به بچه های امروز داشتند که شاید علت عمده اش به شرایط و امکانات دوره آنها و تفاوت های آن با این دوره بازگردد. کامپیوتر و تبلت که اساسا در کودکی های ما وجود نداشت و آترای و تلویزیون رنگی 21 اینچ هم شاید اگر کالای لوکسی محسوب نمی شد حداکثر امکانات بچه های دهه شصت در اواخر این دهه و اوایل دهه هفتاد بود.  

بچه های دهه شصت حتما چند سالی از تحصیل خود را در مدارس دو یا حتی سه شیفته سپری می کردند و این امر باعث می شد ساعات فراغت روزانه آنها کمی متفاوت باشد. عموما به همین خاطر هم بود که برنامه کودک شبکه 2 ابتدا ساعت 9 صبح پخش می شد و در همان روز ساعت 4 بعد از ظهر تکرار می شد. البته اوج حال بچه های دهه شصت هم همین عصر ها بود که بعدش برنامه کودک شبکه 1 را هم می دیدیم.

راستی یادتان هست عمده برنامه های تلویزیون در آن سالها از ساعت 4 عصر تا 11-12 شب فقط پخش می شد؟ یادتان هست شبکه 1 هر روز عصر سه بخش خبری 15 دقیقه ای پخش می کرد که شامل اخبار شهرستان ها اخبار استان و اخبار ورزشی بود؟ یادتان هست که شبکه 1 هر روز در ابتدای پخش برنامه هایش عکس افراد گمشده را نشان می داد؟ که من و خیلی ها از این تصاویر دچار دلهره می شدیم.

اما با این کمی امکانات هیچ چیز به اندازه سه ماه تعطیلی تابستان به بچه های آن دوران نمی چسبید. تماشای تلویزیون و دنبال توپ پلاستیکی دویدن در کوچه یا حیاط خانه و رب پختن های تابستانه مادرهایمان و خاطراتی از این دست هر سال کل تابستانمان را رقم می زد. بعد هم که شهریور می رسید انگار شور و اشتیاق کیف و کتاب نو خط کشیدن های حاشیه دفترمان انگار مزه دیگری برایمان داشت.راستی جلدهای پلاستیکی کتاب و دفترهایمان یادتان هست؟

یادتان هست در آن سالها چقدر کارتون های مختلف را هر سال مجددا تکرار می کردند و ما هم دوباره پای تماشای آن می نشستیم؟انگار رسم آن زمان بود که هر سال تابستان مورچه سیاه را از شبکه 2 ببینیم و دیدن نیک و نیکو و خونه مادربزرگه در روزهای جمعه برایمان عادت شده بود.دیدن چاق و لاغر در دهه فجر اغلب سالها را که دیگه نگید.

کودکی های ما ظاهرا خوشمزگی هائی داشت که امروز هیچ چیز حتی کامپیوتر و تبلت و اینترنت و هزاران بازی کامپیوتری هم نتوانسته است آن را برای بچه های امروز پر کند. بچه های امروز هرقدر که امکاناتشان بیشتر شده در عوض به علل مختلفی از جنب و جوش های کودکی ما فاصله دارند.