خدایا این بار نمیدانم چندمین بار است که دلم را به سوی تو می چرخانم و از گناهان و بدی هائی که مرتکب شده ام، طلب بخشش می کنم.
گفتم بخشش، چون جرات آوردن کلمه استغفار را هم با آن عظمتش در منظر حضرت علی علیه السلام دارد بر زبان ندارم.
چند ماه رمضان آمد و رفت و در هر فرصتش طلب توبه کردم؟
چند روز عرفه آمد و در دعای عرفه طلب توبه کردم؟
در چند مجلس دعای کمیل شرکت کردم و باز هم توبه کردم؟
بر سر کدام توبه ماندم؟
خدایا در گذر از گناه توبه کردن این روزها و سال های من که توبه نبود فقط تکیه کلامی بود که خواستم خودم را با تکرار آن از شدت گناهانم برهانم.
خدایا اگر توبه های قبلی ام را نپذیرفتی بپذیر تا این رمضان هم جرات دعا کردن داشته باشم و بگویم: از همه گناهانم که فکر می کردم با توبه های قبلی ام آمرزیده ای درگذر.
خدایا:
از آن روزی که ما را آفریدی
به غیر از معصیت از ما ندیدی.
خداوندا به حق هشت و چارت
ز مابگذر شتر دیدی ندیدی.
مقدمه:
در مطلبی که از نظر خواهد گذشت، به بررسی این امر خواهیم پرداخت که محال علیه چک در حقوق ایران کیست؟ و اساسا پرداخت وجه چکی که صادرکننده در وجه دارنده صادر نموده بر عهدۀ کیست؟ این امر از آن جهت اهمیت می یابد که با رشد روزافزون مبادلات تجاری و مالی در همۀ جوامع، استفاده از چک نیز به عنوان یکی از راحت ترین وسائل پرداخت وجه، رشد زیادی یافته است.
آنچه که در ابتدا به ذهن متبادر می شود، آن است که طبق قانون صدور چک تنها بانک به عنوان محال علیه چک معرفی گردیده است. لکن در قانون تجارت اشخاص حقیقی نیز می توانند محال علیه چک واقع شوند. در ادامه پس از بیان تعریفی از چک که می تواند به روشن شدن بحث کمک شایانی کند، به بررسی تفصیلی این امر خواهیم پرداخت.