داشتم به تفاوت های آن روزها که من خود یک کودک بودم و کودکان این روزها فکر می کردم و دنیای هریک را تصور می کردم.
کودکان آن روزها که خیلی هم به عقب بر نمی گردد و عموما بچه های اواخر دهه های 50 و دهه 60 را شامل می شود، دنیای بسیار محدودی داشتند. تلویزیون شان شامل 2-3 ساعت کارتون و برنامه کودک می شد که آن هم ظاهرا بین سریالها و کارتون هائی مثل پسر شجاع، خانواده دکتر ارنست، مهاجران، پینوکیو، سندباد، نیک و نیکو ، رامکال، بچه های کوه آلپ، بچه های مدرسه والت و... دست بدست می شد بازیهای ما هم یا شامل کارتهای بازی و فوتبالدستی بود که ظاهرا رضایت بیشتر بزرگترها را بخاطر مشغول بودن در خونه و کم سروصدا بودن در برداشت یا شامل بازیهای پرصروصداتر مثل گل کوچیک و... میشد که تمام دلخوشی ما هم همین چیزها بود.
عید هم که می شد موقع دید و بازدید بود و ماتم بزرگی به نام پیک نوروزی و گرفتن اسکناسهای نو و تا نخورده 10 و 20 تومانی آن هم با طرح و شکل قدیمی ترشان که بعد از چند سال آنها هم دچار تغییر ظاهری شدند.
تابستانها هم که اگر میخواستی گل کوچیک بازی نکنی یا به هر بهانه ای از خانه بیرون نروی و به پارک و... نمی رفتی برایت کسالت آور می شد.
البته جدیدترین تکنولوژی آن روزها هم پدیده نوظهوری بود به نام آتاری که باعث خوشحالی فراوان ماها بود
اما بچه های امروز چی؟ اگر نخواهند هیچ کاری جز تلویزیون دیدن انجام دهند در روزهای معمولی و غیر تعطیل هم 4-5 ساعتی حد اقل مشغولند. بعد هم اگر کسی را برای بازی پیدا کردند که هیچ وگرنه به سراغ کامپیوتر (ببخشید رایانه) می روند و خود را به بازی با بازیهای آن مشغول می کنند که آن وقت جداکردنشان از آن مثل جداکردن دو دوقلوی به هم چسبیده کاری مشکل است. خدا کنه که تابستان هم باشه.
عید هم که میشه که دیگه به اون صورت از اون پیک های نوروزی سنگین زمان ما که حل همه بخشهای آن الزامی بود خبری نیست. بچه ها در عید فرصت بیشتری برای بازی کردن و تلویزیون دیدن دارند. خوب البته دید و بازدید همچنان یک پای ثابت برنامه بچه های امروز در ایام نوروزه که عیدی گرفتن را هم شامل میشه فقط با توجه به تورم موجود عیدی های 10-20 تومانی 20-25 سال پیش با رشدی 1000 برابری تبدیل به عیدی های 10-20 هزار تومانی شده که خوب این هم بد نیست.
حالا از زاویه دیگری به این اختلاف نگاه کنیم و آن هم تفاوت زندگی بچه های دیروز و امروزه
بچه های دیروز عموما در خانه های قدیمی تر زندگی می کردند و عموما هم آن خانه ها را با طاقچه و شیشه های قدی اش به یاد می آورند که عرق هر کس را که در خانه تکانی مسئول تمیزکردن آن بود در می آورد. بچه های دیروز دیروز را با بخاری های نفتی، نداشتن تلفن در بعضی محلات و مناطق، نبودن کامپیوتر و اینترنت و انتظار در صف گوشت و مرغ و برنج و روعن و... کوپنی به یاد می آورند. چیزهای که اغلب برای بچه های امروز بی معناست.
ولی نمیدانم چرا حس می کنم زندگی بچه های دیروز بهتر و بانشاط تر از بچه های امروزیست که ظاهرا همه چیز برایشان بهتر و امکانات برایشان محیاتر است؟