من کجا و...

دیشب داشتم مستند مربوط به حاج اکبر ناظم رو می دیدم. بعد از دیدن بخشهائی از این مستند با خودم فکر می کردم که من کجا و امثال این حاج اکبر کجا؟ اعتقاد لرزان من به امام حسین کجا و اعتقاد ناب و استوار امثال این اشخاص به این بزرگوار کجا؟ مگر من چه دارم و چه کرده ام که بخواهم به آن ببالم؟

البته امام حسین به کار و نظر من نیازی ندارد. من هستم که برای روشن شدن اوضاع و احوال خودم به این عزیز نیازمندم منم که اگر در راه ایشان باشم در مسیر مستقیم خواهم بود و اگر نباشم چه به روزم خواهد آمد؟

آقاجان رفتی که با رفتنت اسلام باقی بماند.

دعا کن که با ماندنم بتوانم قدم کوچکی در راهت بردارم.

فضیلت و ثواب گریه بر امام حسین (ع)

همیشه زبان و قلم، مترجم عقل و خیال بوده ولی ترجمان عشق، چشم است. آنجا که اشکی از روی احساس و درد و سوز می‌‌ریزد، عشق، حضور دارد و آنجا که زبان و قلم با گردش منظم خود جمله‌‌‌های منطقی می‌‌‌سازد عقل حاضر است و همان طور که استدلالات منطقی می‌‌تواند همبستگی گوینده را با اهداف رهبران مکتب آشکار سازد، قطره اشک نیز می‌‌تواند اعلان جنگ عاطفی بر ضد دشمنان مکتب محسوب شود.

بر همین اساس است که حتی پیامبر اکرم(ص) و امامان(ع) کسی را که آمادگی گریه کردن ندارد به تباکی (خود را به شکل گریه درآوردن) دعوت کرده‌‌اند تا یاد حسین(ع) در همه قرون و اعصار در خاطره‌‌ها زنده بماند.