چرا خوب بودنمان اینقدر کم است؟
چرا فقط در طول ماه رمضان خود را به خوب بودن عادت می دهیم؟
چرا مثلا فقط در این ماه عزیز است که از نیازمندان دستگیری می کنیم؟
چرا فقط در این ماه است که به یاد سنت زیبای اکرام ایتام می افتیم؟
چرا در این ماه اخلاق بهتری با دیگران داریم و در باقی ایام سال...؟
چرا باید فقط با دیدن جشن رمضان و ماه عسل و... بفهمیم که باید خوب باشیم و خوبی کنیم؟
علت آن است که خوب بودن را فقط مخصوص ماه مبارک رمضان می دانیم. اما چرا؟
مگر نه این است که اگر در این ماه مهمان خدا هستیم در بقیه ایام سال هم بر سفرۀ نعمات الهی حاضریم؟ به راستی مگر نه این است که خدا مالک مال و جان ماست؟ مگر در همه ایام سال دیگران برادران و خواهران و نزدیکان و دوستان ما هستند پس چرا با آنها حسن خلق نداریم؟
وب خوبی دارید