سخن نو

به وبلاگ سخن نو خوش آمدید

سخن نو

به وبلاگ سخن نو خوش آمدید

امید

سلام.

خیلی وقت ها آنقدر بلاهای مختلف سر آدم می آید که از همه جا رانده و مانده شده و از همه چیز و همه کس دلشکسته و ناامید می شود. در این حالت دو راه بیشتر جلوی پای آدمی باقی نمی ماند: یکی اینکه به درون عار تنهائی خود کوچ کنیم و دیگری اینکه روزگار فعلی را با وضع فعلی اش سپری کنیم به امید رسیدن روزهای بهتر. 

 

من شخصا اتفاقی مبتلا به را تجربه کردم که انگیزه نگارش متن حاضر را همین می دانم. با پایان تحصیلاتم در مقطع لیسانس به دنبال کار رفتم اما هرچه بیشتر می گشتم به نتیجه کمتری می رسیدم. تا اینکه بعد از مدتی در مقطع فوق لیسانس قبول شدم و در کنار تحصیل و حتی پس از اتمام آن نیز بسیار به دنبال کار بودم اما حاصلی برایم نداشت. 

ایام بر همین منوال می گذشت تا اینکه ثبت نام آزمونی استخدامی برای نهادهای دولتی اعلام شد و من که مطمئن نبودم بتوان برای بار هزارم در این آزمونها شرکت کرد و موفق شد باز هم در این آزمون ثبت نام کردم.

 آزمون دادم در بین چندصد شرکت کننده بعنوان سه برابر ظرفیت قبولکو دعوت به مصاحبه شدم. در مصاحبه هم پذیرفته شدم گزینش عقیدتی را نیز با موفقیت پشت سر گذاشتم و همین مراحل چندکلمه ای حدود یک سال به طول انجامید. بعد از همه آن مراحل تازه نوبت به انجام استعلام ها و کذراندن دوره های چه و چه و... و ارائه مدارک به کارگزینی رسید که 5-6 ماهی زمان برد و در نهایت پس از حدود یک سال و نیم مشعول به کار شدم.

در این مسیر خیلی وقت ها آدم از زمین و زمان انتظار دارد که در گرفتاری اش همراهی اش کنند اما شاید این امکان واقعا وجود نداشته باشد. در نتیجه باید دست همت را بر زانوی اراده زد و برخواست. شاید اگر از یافتن کار دلسرد شده بودم دیگر امیدی برای شرکت در آزمون نداشتم و آن وقت دیگر موقعیت کاری امروزم زا هم نداشتم.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد