نابینائی فقط یک محدودیت است

بیست و سومین روز از مهرماه هر سال برابر است با روز جهانی نابینایان. نابینایان یکی از پرتعدادترین گروه های آماری را در میان معلولان جهان تشکیل می دهند و به علت عدم امکان دیدن یا ضعف در این حس، دارای یکی از شدیدترین معلولیت ها محسوب می شوند. چندی پیش انتشار نتایج یک تحقیق حاکی از آن بود که بیان همه مفهوم و پیام موجود در یک تصویر، ممکن است تا 1500 کلمه نیاز داشته باشد. نام این روز و نیز یاد افراد نابینا، همه اذهان را به سمت نامی می برد که کسی نیست جز لوئی بریل 

لویی بریل چهارم ژانویه ۱۸۰۹ زاده شد و در پاریس رشد کرد. او که از همان اوان کودکى نابینا شده بود، بر خلاف معمول آن زمان که کمتر کسی به آموزش نابینایان توجه داشت، با بهره‌گیری از تلاش‌های پیشین، توانست خط عادی را به صورت برجسته بیاموزد و مانند هم‌سالانش بخواند و بنویسد. دویچه وله می‌گوید بریل در طول تحصیلات خود به این نتیجه رسید که خواندن و نوشتن به خط عادی برای نابینایان مشکل است. این بود که در تلاشی شبانه‌روزى، توانست در شانزده سالگی خطی اختراع کند که هم اکنون پایه‌ سواد صدها هزار نابینا در سراسر جهان است. بدین ترتیب الفبای هر خطی، اعم از لاتین یا عربی یا چینى، با قراردادهای مشخص هر خط، کدگذاری مى‌شود. مثلا ۵ نقطه که ۳ ضلع یک مستطیل را تشکیل میدهند، در خط فارسی صاد و در خط لاتین علامت ”و“ تجاری & را معنی می‌دهد. دریغا که تا لویی بریل زنده بود، دست‌اندرکاران آموزش نابینایان خط او را معتبر نشمردند و تنها ۳۰ سال پس از مرگ او بود که اختراع بی‌مانندش در سراسر جهان به رسمیت شناخته شد. (1)

در این روز رسانه ها سعی می کنند تا با تهیه گزارشها و اخباری به یاد نابینایان بیفتند. اما از فردای این روز دوباره نابینایان فراموش می شوند. انگار نه انگار که در این جامعه زندگی می کنند و مثل سایرین نیازهائی دارند. آیا چهره واقعی یک نابینا همان است که در رسانه ها می بینیم؟ در رسانه ها و بویژه رادیو و تلویزیون نابینا را یا در سن دانش آموزی می بینیم و در سر کلاس و یا در حال عصا زدن در کوچه و خیابان و ساز زدن و.... اما شخصیت یک نابینا همه و همه همین است؟

یک نابینا هم مثل سایر مردم زندگی می کند. قرآن می خواند. به سینما می رود و موسیقی گوش می دهد. مسابقات ورزشی را دنبال می کند.به دانشگاه می رود. به کمک نرم افزارهای موجود با کامپیوتر کار می کند و به اینترنت می رود وبلاگنویسی می کند و با موبایل کار می کند.اما مثل سایر افراد دغدغه هائی هم دارد. مثل دیگران نیاز به شغل دارد مثل دیگران تمایل به ادامه تحصیل دارد. مثل دیگران دوست دارد به راحتی در سطح شهر و محل سکونت خود تردد نماید و...اما آیا ممکن است؟

یافتن شغل برای یک نابینا چگونه ممکن است و قتی اغلب افراد جامعه به وی مثل یک ناتوان نگاه می کنند؟ تردد در سطح شهر چگونه ممکن است و قتی که شهر پر از چاه و چاله باشد و شبهایش برای افراد سالم روشنائی مناسبی ندارد؟ رفتن به مقاطع الی خیلی راحت نیست وقتی که قرار باشد سوالات آزمونها بویژه در دروس زبان و عربی به خط بریل تبدیل نشده و قرار باشد فردی سوالات را در جلسه آزمون برای نابینا روخوانی کند که تازه روخوانی اش هم پر از غلط باشد؟ و...

نابینائی برای یک نابینا باید تنها یک محدودیت در دیدن باشد نه محدودیت های متعددی در مسیر یک زندگی معمولی معمولی.

منابع

1- همشهری آنلاین